dlaczego?
jak się źle czuję we własnej zatłuszczonej skórze to tak jest,
nie chcę tak wyglądać dlatego zaczęłam.. i chcę skończyć na perfekcji. <33

Jeśli szukasz wsparcia to dobrze trafiłaś, witamy w naszym gronie ! ; ) Chociaż ja zaczęłam dopiero od poniedziałku, już mogłam liczyć na wsparcie dziewczyn. Życzę powodzenia : *

Ja zaczełam się odchudzać, odkąd zaczełam się interesować piosenkarką Anahi Portilla zaczełam czytac o niej itd. bardzo podobały mi się jej piosenki. Raz trafiłam na jakiś artykuł gdzie była mowa o tym, że ona miała Anoreksję, wiem że to głupie ale właśnie od tego czasu zapragnełam być chuda. Chociarz myślę, że prędzej czy później i tak zaczełabym się odchudzać i bez pomocy Anahi. Liczę na wsparcie z waszej strony:)

;*

Doprowadzisz tę walkę do końca. Jesteś silna i walczysz o siebie.
Mam nadzieję, że ana Ci w tym pomoże.
A ludzie... Są okropni. Niewielu z nich wciąż posiada ludzkie cechy.

Jestem tu już tyle czasu, a właściwie nie napisałam tutaj ani słowa. Może dlatego, że jeszcze nigdy nie pisałam ani nie mówiłam nic na ten temat.. Dlaczego postanowiłam się odchudzać.. Było kilka powodów. Zawsze byłam szczupła, a wręcz chuda. Jako dziecko byłam jedną z chudzinek. W drugiej klasie podstawówki, kiedy to dziewczynki przeciętnie ważą ok. 30 kg, ja ważyłam 25. Zawsze byłam szczuplejsza od moich koleżanek, taka już była moja natura, chociaż jadłam normalnie. Kiedy miałam 13 lat nagle gwałtownie schudłam. Miałam 165 cm wzrostu i zleciałam do wagi 39 kg. Powodem była niewykryta cukrzyca. kiedy już wróciłam do domu ze szpitala, po kilku miesiącach moja waga wróciła do normy. Wtedy też zaczęłam tyć ze względu na okres dojrzewania. Z tym, że przy cukrzycy łatwiej się tyje. I tak po matulku, powoli, zaczęłam tyć. Pamiętam, że już w drugiej gimnazjum zaczęłam narzekac na to jak wyglądam. Ważyłam 58 kg. Próbowałam się głodzić, ale byłam na to zbyt słaba. Układałam różne diety, ale głównie dlatego, ze po prostu byłam w buntowniczym okresie, nie brałam tego aż tak na poważnie. Dodam jeszcze, że odkąd pamiętam moja matka testuje różne diety, tyje i chudnie na zmianę) Potem powoli, powoli dalej tyłam, aż w końcu waga u lekarza pokazała 67 kg. Rozpacz, dramat. jak mogło do tego dojść? W tym samym czasie moja matka coraz częściej robiła mi uwagi co do wyglądu. za każdym razem kiedy chciałam cos zjeść patrzyła sie na mnie jak na grubą świnie. I często mówiła mi, ze jestem grubasem, ze wyglądam jak piłka. Odchudzałam się, ale z marnym skutkiem. Wiecie- 2 kilo spadło, odpuszczałam sobie i tak w kółko. I tak to wyglądało. A potem przyszła Ana, odkryłam nowy ląd. A było to tak: w zeszłe wakacje była u mnie przyjaciółka. siedziałyśmy akurat przy tv, moich rodziców nie było, no i wiadomo, jakieś czipsy, tego typu rzeczy. Właśnie zalałam sobie jakieś danie knorra, czy coś takiego, a ona wypaliła "Boże, ile ty wpierdalasz"- oczywiscie tak w żartach. To chyba był punkt przełomowy. Zaśmiałam sie, odstawiłam to co miałam w ręku i do końca dnia już nic nie zjadłam. Następnego też. Zaczęłam widzieć w lustrze grubą świnię. Nic nie wartego spaślaka. Płakałam po nocach. Robiłam wszystko, żeby nie jeść. Schudłam do 63 kg. przez kilka miesięcy utrzymywałam tę wagę, chociaż chciałam ważyć dużo mniej. Uwagi matki mnie zabijały. Byłam tak nieszczęśliwa.. przez kilka miesięcy odeszłam od Any. Nie wiem dlaczego. Chyba byłam wtedy zbyt słaba. Ale wróciłam, nie mogłam dłużej znieść tego, ze wyglądam jak prosiak. Wszystkie moje przyjaciółki są szczuplutkie i piękne, a ja? Nie chciałam być "tą najgrubszą". W międzyczasie okazało sie, ze kilka z moich najbliższych przyjaciółek ma ED. Ale z żadną z nich o tym nie rozmawiam, chociaż wiedzą. Chcę schudnąć, żeby wreszcie pozbyć sie tego cholernego uczucia że jestem gorsza. Chce, żeby ludzie zobaczyli, że coś potrafię, że nie jestem tylko kupą tłuszczu. Chcę być szczęśliwa. Nie chcę już nigdy usłyszeć "chyba przytyłaś?". Postanowiłam sobie, że będę piękna i tak będzie, nie poddam się! Chce pewnego dnia spojrzeć w lustro i powiedzieć sobie "jest ok!" zamiast patrzeć w nie i płakać. Dzięki Bogu że znalazłam to forum, jest mi dużo łatwiej. Boże, to jak spowiedź. Chyba trochę mi lepiej, jak to wszystko z siebie wyrzuciłam.

ja w sumie chyba nie zaczelabym sie odchudzac, gdyby nie ogladanie blogow, stronek i filmikow, zdjec modelek, fotomodelek,  anorektyczek, chudych dziewczyn, dostalam swira na tym punkcie, ale tez zaczelam sporo czytac o anie i bulimii, wiem juz  wszystko na te tematy- mysle. O glodowkach zaczelam czytac i natychmiast sie na nia wybralam... raz wychodzilo raz nie, teraz jestem na kolejnej, ale  eeehhh to poczucie, ze jutro, jutro, a ja chce dzis bo predzej czy pozniej bym musiala to zrobic i teraz tak dziwnie bo ciagle jadlam slodycze a teraz mysle ze ' oj tam  jeden dzien nie zabierze mi tych   niezdrowych rzeczy ktore zjadlam' i  mysle ze to bez sensu, ale daje rade bo wiem ze  predzej czy pozniej musialabym  tak skonczyn na glodowkach a zawsze te 2 pierwsze dni sa najtrudniejsze, ze musi byc dzien 1  zeby byl dzien 10 takze trzeba od czegos  zaczac...
a  chcialam schudnac poniewaz, moje 2 kumpele  sa bardzo chude jedna ma 170 cm i wazy 40 kg ( nie ma any, po prostu ma taka budowe, po rodzicach- tez tacy byli)  wyglada swietnie powinna zostac modelka, kazdy jej to mowi, a ona nienawidzi siebie , nienawidzei  tego ze jest chuda, bo chce przytyc, je  duzo, duzo duzo a nie tyje wcale... jak ktos jej powie ze jest chuda to ona prawie placze, nienawidzi tego...
a druga kolezanka,  strasznie schudla... ona tego nie widzi ja widzialam ja czesto i za kazdym razem powtrzaalam ' boze jak ty schudlas' a ona ze co ja gadam ze nie prawda, na poczatku ograniczala  jedzenie i mowioa ze nie widac ze schudla  bla bla bla, teraz je  niby wszystko, chociaz pewnie slodyczy nie je bo cos wspominala,  ale ze ogolnie je  duzo- w co ja nnie wierze i  zrobila sie jak patyk  wyglada strasznie, znaczy mi sie podoba, ale inni az ja zaczepiaja co jej jest  dlaczego tak gwaltwnieschudla,  byla u lekara i nic- pfff. taki lekarz, ja widze ze cos z nia nie tak, a ona powtarza ze od zawsze taka byla, choc to nie prawda i nienawidzi tego tematu jak zaczne  pytac co sie jej stalo dlaczego tak schudla, to prawie sie obraza...

ehhh, dlatego tez i ja chcialam schudnac, bo  caly czas bylam taka ja moja prxzyjaciolka pozyczalysmy sobie ubrania i nie ja przytylam a ona schudla i teraz  te ubrania sa na mnie opiete a na niej wisza i chce  byc taka jak ona, nie zeby pozyczac  sobie ciuchy niennie, tylko po prostu tak strasznie mi sie podoba  chudosc, jak patrze na ludzi i ktos nie jest chudy to mysle ze musi sie odchudzac bo po co ma ten nadmiar cialka na brzuchu czy na rekach ze to do niczego nie potrzebne  ze czlowiek powinien byc  chudy do kosci bo to piekne jest a nie  sadelko widac ze  fuj co to ma byc po co to ?  nie wiem  mysle teraz o sobie ze jestem  gruba, zreszta wiem to bo sie obrzeram ostatnimi czasy i  pragne schudnac,  teraz jestem na mojej 3  glodowce i mam nadzije ze sie uda  wytrwac do konca juz tak jak nalezy...
bo chce  byc  chuda, chce, chce chce....
i tak jakos od  roku   zaczelam sie odchudzac.... nie wiem czy w czynach czy w slowach ale  obsesji dostalam na tym punkcie jakis czas temu juz...

Dawno, dawno, temu...
Byłam zadowolona z mojego wyglądu, brzuszek mi nie przeszkadzał. Wtedy moja lekarka przypisała mi hormony, przytyłam 4 kg! I ogolnie byłam lekko "opuchnięta" ponieważ hormony zatrzymują dużo wody w organiźmie. Dalej mi to nie przeszkadzało, dopiero po odstawieniu tabletek, kiedy schudłam 2 kg cała rodzina zaczeła gadać: "o jak się poprawiłaś!". Cały czas ktoś mi mówił że jest gruba i muszę się ogranąć, choć wcale tak nie sądziłam! Wchodziłam w rozmiar 36-38! Dopiero ostatnio zaczełam oglądać stre zdjęcia i te zrobione niedawno. I do mnie dotarło ze ta "mała oponka" na brzuchu jest ogromna! Że moje policzki zaczynają być "pulchne"! I postanowiłam ogarnąć się ;d
Dążę do kosmicznie wystająćych kości miednicy i kości policzkowych! ;D

Sun

Moja siostra też przytyła przez hormony A najgorsze że cycki jej urosły z rozmiaru B do dużego D! Znaczy.. dla mnie to by był dramat bo ja preferuje małe piersi i niewygodnie by mi było z dużymi P
Ale co z tego że przytyła jak i tak jest sto razy chudsza ode mnie!

Wiecie co.. Chyba muszę to tutaj w końcu napisać.
Zauważyłam ciekawą prawidłowość. Dzisiaj moja "kochana mamusia" znów pokazała jak przemiłą i uroczą kobietą potrafi być. Dosyć poważna awantura była. Byłam tak zła, że w mojej głowie kołatało sie tylko jedno: schudnąć tak bardzo, żeby pożałowała i żeby obwiniała się do końca życia.
Boże, to jest okropne Przy każdej takiej akcji odechciewa mi sie jeść na kilka dni (to akurat plus) i myślę wtedy tylko o tym co napisałam wyżej. ;|