No więc mam 15 lat. Choruję na anoreksję od 5 lat (wiem, że wydaję się to wręcz śmieszne, ale zbyt szybko wydoroslalam, musiałam zajmowac sie wieloma rzeczami na jakie nie jest przygotowane dziecko w tym wieku i tak sie stało), 3 razy byłam w szpitalu psychiatrycznym (mam również depresję od tego samego wieku i okaleczałam sie od 4 lat ale przestałam jakis miesiąc temu, wtedy wyszlam ze szpitala), ale nigdy nie próbowałam pro-any. Przytylam tam, prawie 30 kg ponieważ trzymali mnie tam zbyt długo i przepisali leki od których się tyje. Aktualnie mam 166 cm wzrostu i ważę 62 kg. I tak schudlam juz 6 kg, ale pomijajac ten fakt, nienawidzę siebie. Brzydzę się sobą i nie mogę spojrzeć w lustro. Uwielbiam też anę, poczucie kontroli nad samym sobą. Zawsze pomagała rozwiązywać mi problemy, uspokajała mnie i zabierala wszystkie emocje. Uwielbiałam tą satysfakcję, kiedy udalo mi sie czegoś dotrzymac,, do kompletnej perfekcji. Potrzebuję jej, zrobie wszystko żeby wróciła. Czułam sie przy niej bezpieczna, silna. Wystarczająco silna by panować nad jedzeniem czego wielu ludzi nie potrafi,  to sprawialo ze chociaz troche moglam im dorównywać. Nie wiem,  co mogłabym tu jeszcze opisać. Robię wszystko by wróciła, czuje ją l to ze jest strasznie zla kiedy jem. Wczoraj zjadłam 1200 kcal i myslalam ze poczucie winy mnie zabije. Nigdy więcej tego nie zrobie. Chciałabym otrzymac od was wsparcie i moc wam je dawac, zyskiwac tez wsparcie od any. Mam nadzieję że zaakceptujecie i przyjmiecie to co napisalam.