Hejka :)

Jestem Iga, mam 17 lat. Wzrost-171 cm, najwyższa waga-65, najniższa-53. Aktualnie ważę 56kg zaczęłam powoli upadać i czuje, że słabnę. Dlatego własnie potrzebuje Waszej pomocy. Na dzień dzisiejszy moim marzeniem jest 50kg. Wiem jednak, że nie powinnam przykładać zbytniej uwagi do wagi, dlatego dodam, że mam za grube nogi i duży brzuch.

Mimo, że moja historia z Aną trwa około rok, o swoim wyglądzie, krytycznie myślałam już od dawna. Kończyło się to zwykle brakiem silnej woli i zakopywaniem się w problem coraz głębiej. Nienawidzę tego jak wyglądam. Mam wrażenie jakby każdy mijający mnie człowiek, oceniał mnie z powodu mojej wagi. Gdy siedzę np. na ławce i spoglądam na moje uda, które w trakcie siedzenia wyglądają na większe, robi mi się po prostu nie dobrze i staram się układać je w sposób taki, aby mnie nie denerwowały. 

Powodem decydującym, który pchnął mnie mocniej i pomógł wsiąść się za siebie była moja koleżanka z klasy. Do dzisiaj jest ona moją inspiracją. Staram się ją naśladować w dążeniu do celu i zdobywaniu upragnionej figury.
Dość często mam problemy z rodzicami. Ciągle się o coś czepiają, mimo że zawsze dużo sprzątam i gotuje dla rodziny obiady, gdy oni są w pracy. W ogóle nie doceniają moich wysiłków. Jednak to własnie problemy życiowe, są dla mnie motorem napędowym. Najłatwiej jest mi się wtedy zmobilizować. Gorzej kiedy przyjdzie lepszy okres i wydaje mi się, że mogę sobie odpuścić. Gdy wróci mi rozum jestem na siebie wściekła za moment głupoty i staram się nadrobić zaległości. Wiem jednak, że tak nic nie zdziałam. Muszę być systematyczna w swojej pracy i myślę, że to forum bardzo mi pomoże. Tak bardzo ciesze się, że w końcu znalazłam coś takiego.

Aktualny stan umysłu? Słabo, myślę, że popadam w depresje. Masa kompleksów i uczucie samotności mnie dobijają.