Absolutnie wiem, że żaden powód:-)
Uważam (i po cichu przyznaję się przed samą sobą), że ana to pułapka. Bo fajnie jest, jak waga drgnie w dół, jak czuję głód, ale mam siłę, by nie rzucać się na żarcie itd., ale mniej fajnie się robi, gdy jest inaczej... Kiedyś tego nie miałam, dziś czuję wchłaniający się tłuszcz w żołądku z kawałka podjedzonego czegoś, wyrzuty sumienia, gdy waga idzie w górę, strach przed wspólnymi obiadkami z mamą, jej narzekaniem, kontrolą, porą obiadową... Zjem coś nadprogramowo- włącza mi się lampka, że muszę iść biegać, trzeba zrobić brzuszki, dorwać skakankę... Mama znów marudzi, że moje rówieśniczki są nrmalne, cieszą się życiem, a ja? Nie pomaga mi.
Kiedyś byłam pulchna. W gimnazjum koledzy krzyczeli "prosiak!", koleżanki nie chciały rozmawiać, a ja miałam przez to przygody z żyletkami, czy cyrklem w szkolnym kiblu. Boję się, że to powróci...
Chciałam w lutym dać sobie już spokój. Chciałam jedynie dotrzeć do paru kg mniej. Dotarłam. Ale zaraz... po co spokój, skoro mój wysiłek został nagrodzony i mogę zrzucić jeszcze trochę? I tak aż do teraz... Obecnie nawet nie próbuję, bo nie potrafię z tego wyjść.
Diety jako tako nie mam konkretnej, ale: "tekturka" skropiona cytryną, czasem coś innego, ale w ten deseń. Dziś był pumpernikiel i senes.
Dziś pumpernikiel,a w październiku studia. Nowi ludzie. Pierwsze wrażenie na nowych ludziach. Chcę, by zobaczyli we mnie kogoś ładnego, zadbanego i pachnącego, chcieli podejść, porozmawiać, chcę zrobić na nich dobre pierwsze wrażenie. Tusza i falujące uda z bebechem raczej temu nie służą. I tego też się panicznie boję.

Wafko napisał:

Chciałam w lutym dać sobie już spokój. Chciałam jedynie dotrzeć do paru kg mniej. Dotarłam. Ale zaraz... po co spokój, skoro mój wysiłek został nagrodzony i mogę zrzucić jeszcze trochę? I tak aż do teraz... Obecnie nawet nie próbuję, bo nie potrafię z tego wyjść.

widze ze pragnieesz tego aby odchudzanie i "to wszyko" juz sie skończyło

a jak wchodzi się w ane to raczej sie tego nie chce..