Czytałam i "Dietę (nie) życia" i "Przeklinam cię, ciało".
W moim odczuciu ta druga pozycja pokazuje chorobę w bardziej pesymistycznym świetle.

Nie miałam na myśli choroby, bo to oczywiste, że raczej się nie pośmiejemy.
Chodziło mi o to, że w trakcie dorastania, głównym bohaterkom zmienia się obraz patrzenia na świat i postrzegania samej siebie. W tym widzę różnice między tymi 2 książkami.
"Dieta (nie) życia" kończy się dla mnie dość optymistycznie, a w książce "Przeklinam cię, ciało" raczej cały czas przedstawiano bardziej brutalną rzeczywistość. Tej książki nie chciałabym przeczytać, gdybym chciała się leczyć i walczyć z chorobą.
Oczywiście to tylko moje zdanie.

jak magdalena poleca to na pewno warto się skusić

Jedzenie wymaga odwagi juz dawno chcialam przeczytac, ale nigdzie nie moglam znalezc, jedynie w empiku, pewnie kupie w przyplywie gotowki ;p

Skończyłam właśnie "Przeklinam cię ciało", ale jakoś nie mogłam się utożsamić. No cóż... osoby z ED przecież nie są na jedno kopyto, więc po prostu nie mój typ. Ale obudziło mnie tot do refleksji - kto jest moją Merylin Monroe? Będę się musiała nad tym zastanowić, na pewno mi to pomoże siebie poznać lepiej

polecam KochAna Marty Motyl

no ja się zainspirowałam "Dziennikiem bulimiczki", byłam dumna z bohaterki i ją podziwiałam, koleżanki też to czytały ale jakoś nie podzielały mojego zdania, hmm, gimbaza.

A to dziwne, bo właśnie sprawdziłam w katalogu i "Dziennik bulimiczki" we Wrocławiu jest prawie w każdej bibliotece. Kilkadziesiąt rekordów. Więc to jest dziwne że ci ciężko go dostać u siebie.