Chciałabym dołączyć do was aby móc być chudą i piękną, wiem ze dacie mi wsparcie które pozwoli mi dążyć do mej wymarzonej wagi (48kg) choć gdy ją osiągnę pewnie będę chciałabym jeszcze chodzą jak to było w zimę... Czuje ze dzięki waszemu wsparciu dam radę osiągnąć metę którą sobie wymarzę, gdyż będę czuć się wysłuchania i zawsze będę miała wsparcie od was

Mam 15 lat, a jeśli chodzi o zainteresowania to rysowanie, kocham to Lubię również sport (jestem w klasie sportowej)
Ps.dziękuję za poparcie

Po pierwsze, warto byłoby postawić sprawę nieco jaśniej. Chorujesz na zaburzenia odżywiania? Jak wygląd Twoja dieta (ile kalorii jesz, jak dużą wagę przywiązujesz do tego co jesz, czy ćwiczysz, czy miewasz napady objadania się)? Odchudzasz się od zimy, czy zdarzały Ci się wcześniej takie epizody? Co oznacza dla Ciebie chudość, co oznacza anoreksja, co oznacza pro-ana?

Nie jestem pewna czy to miejsce jest dla Ciebie bezpieczne i to nie ze względu na młody wiek. Jeśli dobrze zrozumiałam, nigdy nie miałaś typowo anorektycznych epizodów, ot - schudłaś jednorazowo i chcesz do tego wrócić, bo to dawało Ci poczucie kontroli i bycia piękną. Myślę, że możesz być podatna na anoreksję, a anoreksja to nie chudość i piękno. Chudość i piękno są tu najmniej ważne, to tylko przykrywka, bo chorując, jak chuda i piękna nie będziesz dla świata, dla siebie zawsze będziesz zbyt gruba i zbyt brzydka. Anoreksja to nienawiść do siebie, to przeklinanie choroby każdego dnia. To chodzenie po sklepie trzy godziny żeby kupić kilka produktów. To lęk przed światem, zamknięcie się w klatce pełnej lęku. Tylko wydaje się być "kolorowo".

Jeśli to Cię nie dotyczy, nie warto żebyś niszczyła sobie życie, jeśli uważasz, że masz coś wspólnego z zaburzeniami odżywiania, może odpowiedź na pytania z góry rozwieje moje wątpliwości. No i warto poczekać na głosy dziewczyn, moje obiekcje mogą być subiektywne.

P. s Gdybyś chciała porozmawiać prywatnie, poszukać innych sposobów na schudnięcie i oswojenie problemów, jestem do Twojej dyspozycji.

Już odpowiadam: jeśli chodzi o moją dietę to wygląda tak: zazwyczaj  są to dwa posiłki, jednak miewam bardzo często napady i sięgam pocokolwiek do jedzenia , aż zrozumiem jak źle postawiłam. Ćwiczenia...  No więc ćwiczę na treningu, dodatkowo niekiedy jeżdżę na rolkach oraz zawsze, codziennie musze wykonać serię ćwiczeń jak wszyscy w domu śpią. Ćwiczenia: 210 brzuszków,  210 na wew. Stronę ud (takie ćwiczenie ze jedna nogę zakłada się za drugą i macha się)  na jedną i drugą noge,  nożyce (w poziomie i w pionie) x100, na wew. Stronę ud takie też jakby nożyce tyle ze nogi są pod kątem prostym i nazywane z robieniem kółeczek,  a czasem jakieś jeszcze inne robie.  Wcześniej też było tak ze chciałam schudnąć lecz nie wychodziło, a w tą zimę udało mi się, ale i tak nie byłam zadowolona z tej wagi , więc jestem pewna że w tej chwili gdy osiągnę swój cel to na nim się nie skończy, gdyż będę widziała nadal gruba siebie... Chudośc..  To dla mnie piękność, a anoreksja to taka droga do niej, ale nie zła lecz pomagająca by wytrwać i się nie poddawać. Czuję się jakby pochlanieta anoreksją, myślę o swej figurze codziennie, każdy kęs sprawia mi przykrość (wtedy gdy w zimę się odchudzające płakałam nad grejpfrutem, że nie chcę go zjeść) bez serii ćwiczeń czuje ze moje ciało jest tłuste.
Dlaczego ta droga?  ponieważ ja nie potrafię przedewszystkim mieć zdrowa dietę,  odmówić sobie paru rzeczy.  Jak coś to musze iść na całość. Jesli chodzi o GG to nie mam a rysunki kiedyś będę mogła przesłać,  bo nie mam deviantarta

Nie mogę zaprzeczyć ze anoreksja to takie drzwi do piękności, ale wiem też ze nigdy mi tej chudości nie wystarczy. Wiem o tym bo nawet teraz to czuje. Próbowałam, jednak nic się nie udawało...

Emi napisał:

Nie przeczytałaś mnie uważnie. Ta choroba nie polega na tym, że nie jesteś nigdy wystarczająco chuda. Ona polega na tym, że NIGDY nie poczujesz się chuda ani piękna. Zdarzą się urywane epizody kiedy będziesz z siebie zadowolona, ale nie potrwają długo. To nie kończy się happy-endem - osiągnięciem perfekcji i dotarciem do nirwany. Nie wyjdziesz na plażę bez ubrania zakrywającego jak najszczelniej Twoje ciało, nie wypijesz kawy na mieście nie wiedząc ile kalorii ma wlane do niej mleko, a kiedy to zrobisz, będziesz się za to  nienawidzić. Przykłady można mnożyć. Wkurza mnie traktowanie choroby jako drogi do szczęścia. Jak można być z siebie zadowolonym, kiedy niszczy się swój umysł i ciało?
Z jednej strony uważam, że powinnaś dostać szansę na forum, bo masz problem i to jest miejsce dla osób, które go mają, z drugiej strony myślę, że - jak napisała Magda - szkoda życia dla pięciu kilo.

Sądzę że może jednak jeszcze tej choroby nie oznakami najlepiej, jednak i tak się w nią zaangazowalam, więc prędzej czy później i tak mnie mocniej pochłonie. Z każdym jedzeniem liczę kalorie,  a gdy osiągamy swój cel wagowy widzę grubasa i mam kolejny (46) jak to było wcześniej i sądzę że tym razem się nic nie zmieni.  Również nie zaprzeczam ze z siebie nigdy szczęśliwa nie będę, bo ja Tak czy siak będę krazyla w kolko odchudzania, czyt. Liczenie kalorii,  ograniczenie jedzenia do minimum, ciągle ćwiczenia i próby prowokować wymiotów na pewno jeszcze się pojawią.

dziewczyny maja racje...ED to nie zabawa, czasem to mniej niz 5kg, a coś więcej w sumie cos gorszego