Cześć, mam 20 lat, 162 wzrostu i ważę zdecydowanie za dużo bo 61 kg.
Nie wiem czy przyjmujecie osoby z tak masakrycznie wysokim BMI ale może jest dla mnie jakaś nadzieja :>. Moja najwyższa waga - 65 kg, najniższa 47 kg, ale jeszcze w czerwcu ważyłam nie tak tragicznie bo 55 kg. Szukam forum, bo wiem, że jest to w zasadziej najlepsza rzecz jaką teraz mogę zrobić. Chcę znaleźć tą samą siłę, która przed wakacjami pozowliła mi zejść z mojej najwyższej wagi do takiej, która była już jakimś sensownym początkiem. Jestem perfekcjonistką ( pewnie jak większość z was tutaj ) i mam mocną motywacją bo nie mogę na siebie patrzeć, ale wiem, że takie forum mocno mi pomoże. Potrzebuję miejsca, w którym będę mogła wszystko opisywać, notować, systematyzować, takiego gdzie ktoś będzie widział ile chudnę, czy w ogóle i czy np nie jem za dużo węglowodanów.
Ogólnie moja przygoda z odchudzaniem jest już bardzo bardzo długa, w gimnazjum w zasadzie wpadłam dość mocno, mogłabym to nawet nazwać anoreksją, ale potem sie załamałam i kompletnie się rozlazłam w liceum. Do najniższej wagi wrócilam pod koniec liceum kiedy rozstałam się z moim chłopakiem i w zasadzie o mało przez to nie umarłam. Jadłowstręt i obawa przed tyciem przyszły do mnie naturalnie, jakby wiedziały, że idę w kierunku autodestrukcji. Potem kompletnie się rozlazłam i nienawidzę się za to.
W czerwcu zaczęłam na nową z pro aną i bardzo bardzo spodobało mi się dążenie do perfekcji ale za szybko przestałam i część kg wróciło, byłam jeszcze zbyt beznadziejna. Teraz kiedy już wiem do czego jestem zdolna i jak to zrobić chcę uzyskać wymarzoną wagę ( wreszcie ), mój pierwszy cel - 52 kg, drugi 49. Chcę być perfekcyjna, chuda, chcę płaskiego brzucha, ładnych, kościstych pleców i wąskich nadgarstków, szczupłych ud. Chce móc na siebie patrzeć w lustrze i nie chcę już więcej katować swojego ciała obrzydliwym, niezdrowym jedzeniem i napadami podjadania o bezsensownie późnej porze. Trochę się rozpisałam i nie wiem czy znajdziecie w tym jakiś sens, albo coś wartościowego ale taka jestem i jedyne co mogę zrobić to obiecać wam, że będę się udzielać, bo taka jest główna zasada tego forum, i jednocześnie moja ambicja.
|
Mieszkam tylko z mamą, ogólnie ona średnio ogarnia takie rzeczy, nawet kiedy w gimnazjum przed długi czas nie jadłam prawie nic i traciłam przytomność nie reagowała. Teraz kiedy jestem starsza mam wrażenie, że ona też by chciała, żebym się ogarneła i schudła. Myślę, że chciałaby mnieć piękną, szczupłą córkę. Jeden z moich dużo starszych braci ma sporą nadwagę więc go to nie dotyka, ale drugi jest bardzo szczupły, jego żona i dzieci też i czuję, że jakby traktują mnie gorzej przez moją wagę, śmieszki itd. Bardzo bym chciała, żeby pewnego dnia żałowali, że nazwali mnie grubą.
|