Znam ten ból tych przeklętych bioder. Nawet w czasach świetności (czyli jakieś 2 kg temu) dalej miałam dupsko jak trzydrzwiowa szafa. Nie pomaga ani dieta, ani ćwiczenia (a próbowałam wszystkiego, od szpagatów do szarf etc.) a dalej wyglądałam jak koszmar instrumentalisty smyczkowego xd

Hmmm, tak sobie obliczyłam, że dla mnie przy takiej wadze będzie idealnie (jestem dość niska a do tego mam figurę gruszki więc naprawdę musiałam się napracować na przerwę między udami). No ale nic, nie pozostaje mi nic innego jak się dostosować

Witam serdecznie,

   Mam 24 lata. Nie chcę podawać swojego imienia jako że jest dość rzadkie i można by mnie po nim rozpoznać. Studiuję chemię w Krakowie. Po roku przerwy postanowiłam wrócić do Any, jednak z niejedzeniem zaprzyjaźniłam się już w gimnazjum - głodówki w ukryciu, liczenie kalorii to lwia część mojego życia. Ważę obecnie 43 kg przy wzroście 1,55 m. Moim marzeniem jest osiągnięcie wagi max. 39 kg. W czasach świetności ważyłam 39.8 kg. Nagle coś mi odbiło - słuchałam ludzi obok mówiących mi, ze coraz gorzej wyglądam. A wyglądałam coraz lepiej. Co ja poradzę, że tak kocham moje kości że chcę je pokazać całemu światu?

   Dziś jednak przyszło przebudzenie. Stojąc przed lustrem, dotarło do mnie wreszcie że moje piękne kości są ledwo widoczne pod wałami tłuszczu. Przerwa między udami niemalże zanikła. Przyszłam tutaj, bo szukam zrozumienia oraz porad, jak najszybciej osiągnąć upragniony cel. Od dziś (nie od jutra, ale od dziś właśnie) zabieram się za siebie. Szukam osób, które pomogą mi wytrwać w tym postanowieniu.

   Mam nadzieję, że znajdę tu swoje własne miejsce, przyjaciół i chęć zrozumienia. Jeśli ktoś dotrwał do końca wywodu - dziękuję serdecznie, trzymajcie się chudo i nie dajcie się zjeść wirusowi