na początku z nudów zaczęłam stosowac różne diety, planować każdy posiłek, każdą kalorię, aż zmieniło się to w obsesję zjadania coraz mniej

Pierwszy raz 'poważnie' zaczęłam się odchudzać nie dlatego, bo chciałam być szczupła, ale dlatego, że chciałam... zniknąć. Stać się niewidzialna, bo kogoś niewidzialnego nie można skrzywdzić. Wtedy mój tata mocno pił...

Szczerze? Nie wiem. Nie pamietam...

Moje odchudzanie zaczęło się już pod koniec podstawówki, grałam wówczas na fortepianie. Choć nie miałam problemów z wagą, zapragnęłam dorównać sylwetką eterycznym damom o wiotkich taliach, które widać na obrazach prerafaelitów. Uważałam wówczas, że takie wysublimowanie jest konieczne dla stworzenia idealnej więzi między sztuką i mną.
Dość szybko zeszłam do 45 kg, ale później nie umiałam przestać i przy drastycznej diecie intensywnie uprawiałam sport. Kiedy spadłam z konia  i pogruchotałam sobie nadgarstek, przedramię i żebra, marzenia o pianistyce legły w gruzach. Moje ciało - mimo nadal kontynuowanej diety - poradziło sobie ze złamaniami, ale schudłam poniżej 40 kg i zaalarmowana tym procesem rodzina postanowiła mnie leczyć.
Początkowo opierałam się ze wszystkich sił, nadal chudnąc i ponosić konsekwencje wycieńczenia. Okresu nie miałam przez 5 lat. Przerzedziły mi się włosy, zęby zaczęły psuć w tempie zatrważającym, byłam przemarznięta niezaleznie od ilości ciuchów, które na siebie włożyłam. To było otępiające zimno i nadal mam do niego awersję.
Zaczeły się też kompulsywne napady głodu; jadłam wówczas niskokaloryczne świństwa (np. gotowana bez przypraw kapusta) w ilościach gargantuicznych. Po takim napadzie miałam większy brzuch, niż piersi i nienawidziłam siebie z całego serca. Dobrze czułam sie jedynie rano; w miare upływu dnia jadłam coraz więcej i wzdęcia nie pozwalały mi na jakąkolwiek aktywność. Wieczorami nigdy nie wychodziłam z domu, tylko leżałam w łóżku i czułam sie fatalnie.
Ten rosnący dyskomfort sprawił, że inaczej spojrzałam na terapię - wydawała mi się szansą, aby wydobyć się z więzienia glodu i napadów żarłoczności. Potem poznałam mojego chłopaka i problem jedzenia zupełnie przestał mnie absorbować. Poczułam sie wolna.
Odkąd zaczeło nam sie układać gorzej, znów skoncentrowałam sie na sobie. I choć mojej sylwetki nikt nie krytykował, pojawiło się pragnienie, by wysubtelnieć, wyrafinować swoją cielesność i zapanować nad nią całkowicie.
Biorąc pod uwagę moje wcześniejsze doswiadczenia, to trudna do wytłumaczenia decyzja. Wiem jednak, że Motyle potrafią ją zrozumieć...

Ja zaczęłam się odchudzać dla siebie. Dla dobrego samopoczucia i wyglądu.
Odchudzanie się jest dla mnie drogą do ludzi.

Dlaczego? Żeby w końcu ktoś mi powiedział, że jestem ŁADNA... Żeby wszystkie SZCZUPŁE DZIEWCZYNY dały sobie spokój... Może nie robię tego dla siebie?... Nie wiem.

Chciałam kiedyś zrobić coś BARDZO GŁUPIEGO, ale po zastanowieniu doszłam do wniosku, że lepiej to wyjdzie, jak będę nieco lżejsza... I tak minęło 2 lata. Oto jestem, a mogłoby mnie nie być.

;*

Chude jest piękne - uświadomiłam to sobie jakieś półtorej roku temu. Nosiłam rozmiar  38 i ważyłam 68 kg przy wzroście 166 cm. Czułam się jak kluska i z zazdrością obserwowałam dziewczyny w klasie: wysokie, szczupłe, o wystających obojczykach i mostku <3. Chciałam być taka jak one.
No i teraz ważę 56 kg i noszę rozmiar 32/34, ale masywne uda i grube łydki nadal mnie irytują. Chcę ważyć 50 kg i wyglądać zniewalająco!

Dzisiaj na TVN leciała powtórka top models z środy. Oglądałam go z moją mamą . Otóż , powiedziała mi że też bym mogła wziąć udział ponieważ jestem wysoka. Tylko muszę schudnąć ... Pomyślałam sobie że fajnie było by być tak chudą ... I ogólnie nie mogę na siebie patrzeć już. Naprawdę muszę skończyć z jedzeniem bo to mnie już tak strasznie dobija ... Więc .. mój cel to 15kg w półtora miesiąca lub mniej ! Ostre ćwiczenia i dieta płynna.
Uda mi się ! Musi !
Nie mam z kim się tym podzielić ... Tzn , nie miałam .
Póki znalazłam Was Kochane moje .

kocham <3